'Onze plicht als opvoeders bestaat hieruit, dat we de kinderen, door ze te leren lezen en ze in te wijden in de literatuur, de middelen verschaffen om vrij te beslissen of ze wel of niet behoefte voelen aan boeken.' Met deze didactische grondregel geeft de Franse leraar Pennac (1944) de inhoud aan van de vier hoofdstukken die een pleidooi inhouden voor het lezen van romans. Hij herinnert in korte hoofdstukjes aan het natuurlijke proces van ademloos luisteren naar verhalen dat ieder kind doet, waarschuwt voor het dogma van 'lezen moet' waarmee de school het leesplezier vergalt en ondergeschikt maakt aan de analyse-drang; hij presenteert het lezen-uit-behoefte als een geschenk dat de fantasie vleugels geeft, en vat zijn ideee?¨n ten slotte in tien korte richtlijnen samen. Deze enthousiaste verdediging van het natuurlijke lezen houdt een waarschuwing in, en biedt een goed tegenwicht tegen schoolse dwang.