In Het spook van de Toetegaai beschrijft Brusselmans de voortgang van zijn hoofdpersonage, dat vele hilarische en grappige avonturen beleeft, hoewel de ondertoon er een is van rouw en verdriet. 
Zijn ene grote liefde bevindt zich in Parijs en zijn andere grote liefde is overleden. De ik-figuur, in wie we de schrijver herkennen, begeeft zich op het gladde pad van het zoeken naar troost en vergetelheid. Hij ontmoet daarbij een aantal medemensen. Brusselmans probeert er in hun nabijheid het beste van te maken, al knettert zijn geest en jeuken zijn vuisten. Hij poogt een dieper contact te vinden, vooral met meisjes. Een van hen komt ogenschijnlijk in de problemen als er voor haar huis een incident plaatsvindt. Dit zet een reeks gebeurtenissen in gang die slechts onderbroken wordt door de nietigheid en het gedoe van het leven zelve.