Hoe ervaren Zuid-Afrikanen het einde van de apartheid? Die vraag brengt freelance journalist Marnix de Bruyne in 1994 naar het platteland, naar Soekmekaar. Het ogenschijnlijk kalme dorp ligt ingeklemd tussen drie 'zwarte' thuislanden. De turbulente recente geschiedenis van Zuid-Afrika blijkt er stevige sporen te trekken.
Het dorp laat De Bruyne niet los. In de vijftien jaren die volgen blijft hij Soekmekaar en zijn inwoners opzoeken. Hij ontmoet er zelfverklaarde racisten, ex-ambtenaren die de apartheidspolitiek uitvoerden en moderne blanke boeren, met wie hij de Slag bij Bloedrivier tegen de Zoeloes herdenkt. Hij danst de mokhuku met de zionisten, eet gedroogde rupsen met gids Zacharia en speurt de anc-strijders op die in 1980 een aanslag pleegden op het politiebureau.
Intussen merkt hij hoe zich in Soekmekaar een stille revolutie voltrekt: de democratie schiet er wortel en het land van blanke boeren gaat geleidelijk over in handen van zwarten. Het land van Soekmekaar toont op micro-niveau in welke richting Zuid-Afrika zich ontwikkelt. Beeldend portretteert De Bruyne de dorpsinwoners en beschrijft hij, naast hun dromen, hoe ze geplaagd worden door misdaad, aids en bureaucratie.