Mijn naam is Brodeck en ik heb er niets mee te maken. Laat dat duidelijk zijn. Dat moet iedereen weten. Ik heb niets gedaan, en toen ik hoorde wat er gebeurd was had ik het liefst mijn geheugen gekneveld, de teugels strak aangetrokken zodat het zich zo koest zou houden als een marter in een stalen fuik, en er nooit een woord over gesproken. Maar ze hebben me gedwongen.’
Brodeck heeft er niet om gevraagd. Hij is door zijn dorpsgenoten uitgekozen om een verslag te schrijven over de Anderer, een vreemdeling met gekke gewoontes, rare kleding en een onduidelijke dagbesteding die enkele maanden eerder in het dorp is komen wonen. Details zijn niet nodig, de feiten zijn genoeg. Zolang maar duidelijk wordt dat het onvermijdelijk was dat de vreemdeling zou sterven.
Brodeck doet zijn best, maar ontdekt al snel meer dan hij ooit kwijt zal kunnen in het verslag. Hij besluit naast het officiële verslag een persoonlijk document bij te houden voor zijn overpeinzingen, verdenkingen en nachtmerries. Al schrijvende wordt hij herinnerd aan zijn deportatie naar het kamp waar hij al zijn waardigheid verloor, en komt hij erachter wat zijn vrouw is aangedaan tijdens zijn afwezigheid. Intussen hoort hij steeds meer gefluister, gedempte stemmen en nachtelijke voetstappen om zich heen, die hem doen inzien dat hij zelf misschien ook niet zo thuis is onder zijn dorpsgenoten als hij tot dan toe had gedacht.
Het verslag van Brodeck is een parabel op de Shoah waarin het woord ‘jood’ niet één keer voorkomt. Haarscherp legt Philippe Claudel de menselijke ziel bloot en schetst hij tot welke gruwelijkheden mensen in staat zijn om zichzelf te redden, maar bovenal laat hij zien hoe liefde en hoop de kracht geven om te volharden en te overleven, tegen alle angst en wantrouwen in. Het verslag van Brodeck is een intense roman, waarin Claudel met zijn gevoelige en beeldende manier van vertellen de kern van het menselijk bestaan raakt.