De eerste schepen met repatrianten werden nog met slingers en toespraken ingehaald, maar tegen de tijd dat mijn vader aankwam stond er geen erewacht meer aan de kade. Nederland had het druk met de wederopbouw, wilde van verre helden niets weten en nog minder van het gerommel dat Indie dreigde. Het was genoeg geweest, er waren genoeg zonen geofferd. Wie daar ooi vocht, had verloren en kon er maar beter over zwijgen.

Wie was vader? Waarom loog hij en verzweeg hij pijnlijke feiten uit zijn eigen jeugd? Wat ging er om in het hoofd van een man die thuis uren tellend op de divan lag, die aan de dodenspoorlijn in Sumatra werkte, martelingen overleefde, maar na de oorlog zijn drift niet kon beheersen?

Indische duinen van Adriaan van Dis is een onsentimentele tocht door her vooroorlogse Indie en een portret van een repatriantenfamilie in hetNederland van de wederopbouw. De roman laat zien hoe een door de oorlog op drift geraakt gezin zich tot op de dag van vandaag handhaaft. De moeder vlucht in magie en wichelarij, een van de dochters beleeft haar kampervaringen in de klauwen van welzijnswerkend Nederland. Daarin schuilt ook de actuele kracht van het boek: in hoeverre lijden kinderen van oorlogsslachtoffers zelf aan de oorlog?
Hoe overdraagbaar is de waanzin?