De hoofdpersoon is Joseph Raskin, de oom van de auteur. Zij kende hem enkel als familieheld en als standbeeld in haar geboortestad. Op een dag besluit ze “peternonk” weer leven in te blazen. Tijdens de wereldoorlogen dient Joseph in het Belgisch leger. Aan de IJzer wordt hij verkenner, onder de nazi’s spion. Zijn verzet kost hem het leven. In 1943 wordt hij als politieke gevangene in Duitsland terechtgesteld.
Zijn gelukkigste tijd beleefde hij als missionaris in het Chinese Xiwanzi. Zijn nicht Brigitte reist hem achterna, naar de barre streek boven de Grote Muur, die door Belgische paters en nonnen werd gekerstend in de helse jaren twintig en dertig, de tijd van de warlords, roversbendes en de Japanse invasie.
“Er lopen tranen uit mijn ogen die ik stiekem wegveeg,” schrijft Brigitte onderweg. “Geen tijd voor sentiment en eigenlijk ook geen reden.” Die reden heeft ze wel. Ze zit subtiel verweven in haar relaas, in rouwkleuren: het zwart van hier en het wit van ginder.